Vissen uit het raam (column Erik Driessen)

Ik ben een Genemuidenaar. Dat is in Zwartsluis doorgaans geen aanbeveling voor populariteit. “Koraepe”, word je dan meestal genoemd aan ‘de overkant van de pont’. Een woord tussen geuzennaam en scheldwoord in. “Bleistaerte”, is doorgaans de repliek van een koraepe. Meestal goed bedoeld, soms is de onderlinge rivaliteit wat serieuzer van aard. Zeker als het om voorzieningen in de kern of om voetbal gaat. Koraepen en Bleistaerten kunnen niet zo goed met elkaar, maar gezien de gezamenlijke geschiedenis ook niet zo goed zonder elkaar.

En dan verkeer ik nog in de merkwaardige situatie dat mijn vader een Koraepe en mijn moeder een Bleistaerte was. En die afkomst kwam regelmatig voorbij in de overigens zeldzame ruzies. Mijn moeder gaf altijd hoog op over ‘de Sluus’, mijn vader kon er wat neerbuigend overdoen. Precies zoals Genemuidenaren en Sluzigers tegen elkaar praten. De afkomst van mijn moeder bracht me desondanks als kind regelmatig in Zwartsluis. Aan de Nieuwe Sluis om precies te zijn. Mijn oma woonde daar aan de haven, in een pittoresk huisje dat al lang plaats heeft gemaakt voor nieuwbouw. Begrijpelijk, maar ook eeuwig zonde.

Bij binnenkomst klonk er een oude winkelbel. Een geluid dat lekker lang doorklonk en dat nooit meer uit mijn hoofd is verdwenen. Net zoals de geur van sigaren nog ergens rondwaart in mijn riante neusholte. Ondanks dat mijn opa al jaren was overleden, bleef zijn pijp in de keuken hangen. En dat rook je. Die keuken was me sowieso wat. Vanuit het keukenraam kon je zo een dobber in de haven gooien. Regelmatig hengelden we een voorntje naar binnen. En als er ijs lag, klommen we door het raam naar buiten om te gaan schaatsen. Althans anderen deden dat, want de schaatskoorts heeft me persoonlijk nooit te pakken kunnen krijgen.

Dat geldt overigens ook voor de zwemkoorts. Als de dood was ik om kopje onder te gaan. De gekste smoezen verzon ik om niet naar zwemles te hoeven gaan. Dat hield ik tot mijn 14e vol. Toen vond de bekende sportleraar Koning van de christelijke Mavo het voldoende. Een paar keer in de week ging hij met mij naar Zwembad de Kragge. Daar behaalde ik op puberleeftijd eindelijk mijn A-diploma. Ik ben hem er eeuwig dankbaar voor. Wellicht dat ik het daarom zo leuk vind om in Zwartsluis een nieuwssite te beginnen. Min of meer een trip down memory lane. Ik heb er zin in!