Ben Prikken speelt iedere week accordeon in De Schans

Iedere woensdagochtend tussen half 11 en half 12 is Ben Prikken in de Schans met zijn accordeon om een groep bewoners te begeleiden tijdens de zangochtend. Iedereen zingt uit volle borst de liedjes van weleer en zelfs de papagaai doet vrolijk mee. “Langzame nummers vindt hij geweldig en die fluit hij mee, de snelle nummers kan hij niet bijhouden”, aldus Ben over Lorre.

Ben werd vier jaar geleden gevraagd om tijdelijk in te vallen. “Dat is structureel geworden. De accordeonist moest door omstandigheden even stoppen. Hij is niet teruggekomen en ik ben gebleven. Wij hebben een dikke map met liedjes. In het begin gaf ik altijd door wat wij gingen zingen. Nu speel ik op aanvraag. De mensen weten wel wat ze willen zingen. Een nummer is een favoriet: ‘Twee reebruine ogen’. Dat zingen wij elke week. Verder zijn het vaak dezelfde liedjes die worden aangevraagd. Zelf zoek ik ook nog wel eens een nummer uit. Het zijn liedjes van zestig jaar geleden. Ik ben niet meer de jongste en de meeste ken ik wel. Kerstliedjes staan niet in de map. Voor volgende week maak ik wel wat uitdraaien, dan gaan wij volgende week kerstnummers zingen. Het is altijd gezellig hier. Ik vind het dankbaar werk en het wordt gewaardeerd.”

Accordeon spelen leerde Ben al op zijn achtste. Hij groeide op in een muzikaal gezin. Vader speelde viool en zijn zus piano. “Wij speelden vaak met z’n drieën. Als kind heb ik meegedaan met een amateur wedstrijd in Steenwijk. Mijn oom woonde daar en had een horecabedrijf, zelf woonden wij in Enschede. Voor de wedstrijd kreeg ik nog wat tips van Coen van Orsouw, een bekende accordeonist die onder andere met Eddy Christiani en Frans Poptie optrad in het café van mijn oom. Een prijs haalde ik niet, maar het was een hartstikke leuke ervaring.”

Het gezin Prikken verhuisde van Enschede naar Ommen. Vader Prikken werd beheerder op een vakantiecentrum en Ben trad vaak op tijdens de bonte avonden. Na Ommen werd de thuisbasis Steenwijk. Daar ging Ben naar de middelbare school en werd lid van de schoolband. “Wij richtten de band ‘The Western Five’ op. Met de band deed ik weer mee met dezelfde amateur wedstrijd in Steenwijk en wonnen de eerste prijs. Vanaf dat moment is het echt begonnen. Wij werden gevraagd om op te treden. Veel aanvragen kregen wij voor dansavonden, waar wij dan met chauffeur heen moesten. Een rijbewijs hadden wij nog niet, want wij waren nog geen achttien. In de band speelde ik voornamelijk piano en ik zong. De band heeft dertig jaar bestaan. Zelf ben ik na zo’n twintig jaar gestopt en verder gegaan in een trio: ‘Interaction’. Ik speelde keyboard en zong. Wij speelden bij feestjes, bruiloften en dansavonden. Onze drummer overleed en toen zijn vervanger ook overleed had de trompettist niet zo’n zin meer om door te gaan met het trio. Ik ging alleen optreden met keyboard en zang en ik heb dit tot twee jaar geleden gedaan.”

Ben stopte daarna niet met de muziek. Toen hij vorig jaar in contact kwam een medebandlid van ‘The Western Five’, vroeg deze of Ben weer wilde spelen en werd een dixieland band opgericht. “Nu spelen wij met zeven personen en hebben al diverse keren opgetreden op feestjes van mensen die wel houden van swingende muziek. Iedere dinsdagmiddag oefenen wij in een café-restaurant in Steenwijk. Daar oefenen wij gratis en om iets terug te doen spelen wij in de zomer daar wel eens op het terras. Wij vragen sowieso niet veel voor ons optreden. Als wij de kosten er maar uit hebben. Het is gewoon hobby.”

Muziek hoort bij Bens leven. “Als ik muziek maak, ben ik in een andere wereld. Dan vergeet ik alle beslommeringen. Het geeft mij een vrolijk gevoel. Dat heb ik als ik hier in de Schans speel ook. Dixielandmuziek maken is leuk, maar dit geeft mij meer voldoening. Ik zie dat de mensen genieten. Mensen worden vrolijk van muziek. Muziek maken blijf ik doen zolang het kan; en zeker hier.”