De bijl ligt aan de stam

Zondag was de laatste dag dat de tot één verweven kroon van de twee Rode Beuken hoog boven de omgeving van het oude kerkhof in Zwartsluis uittorende. De bijl ligt aan de stam, na deze week is er leegte.

Al bij het eerste bericht dat het lot was bezegeld schreef ik een ‘Pre Memoriam’ voor deze twee gezichtsbepalende reuzen en dan komt nu het moment voor een ‘In Memoriam’.

Deze laat nog even op zich wachten. Ik werk aan een blijvend monument in woord en beeld ter herinnering aan de 160 jarige geschiedenis van deze bomen die gelijktijdig verliep met zes generaties ‘doodgravers’ van het geslacht van der Woude. Ik hoop op een mooie bundeling van feiten, foto’s en verhalen waarbij ernst en humor, mysterie en verbeelding zich samenvoegen tot een waardevolle blijvende herinnering.

Hoe mooi zal het zijn dat de zesde generatie, Ronnie van der Woude, de zoon van Riek, een nieuwe boom mag planten.

Ik hoop een en ander in de maand november, de maand van ‘Allerzielen’ en ‘Eeuwigheidszondag’, te publiceren. Het idee is om dit in samenwerking met de Historische Vereniging van Zwartsluis te doen.

Het lot van de bomen was bezegeld, ze waren ziek en alles was geprobeerd om ze nog te redden of om de kap nog uit te stellen. Geen ontkomen aan. Hoe mooi is het dan dat je afscheid kunt nemen op de meest stralende zon(!)dag van de afgelopen weken. Iedere tak en nerf was duidelijk zichtbaar in de volle zon. De Rode Beuken, vandaag met een hoofdletter geschreven, toonden zich in vol ornaat.

Ten afscheid keek ik ze nog eens diep in de ogen waarin te lezen viel dat de tijd rijp was voor herinneringen en vooruitkijken, het is goed zo. De kap wil ik niet zien.

Maar dan valt de avond, we aten laat. Terwijl ik de tafel afruimde keek ik naar de lucht en zag de kleuring van de ondergaande zon.

Ik hou van bomen, iedereen die mij kent weet dat. Is het intuïtie, een roep…..een laatste kans? Ik ben er bijna onder geboren ….. en laat de boel de boel, vlieg de deur uit, verwacht meer mensen, maar sta alleen op het kerkhof en kijk naar de twee Rode Beuken en snap wat prinses Irene bedoelt en voel emotie.

De zon verdwijnt langzaam, exact tussen de twee stammen, ik had geen minuut later moeten zijn. Dan vormt zich door het felle licht ook nog een kruis en dat aan het begin van de “Stille Week”. Zelfs de maan licht op tussen haar takken.

Hoe mooi kan een afscheid zijn, leer van de bomen. Leer van de natuur. Voor alles staat een tijd.

Zeg gerust dat ik knettergek ben, maar ik voel puur geluk en dat er meer is tussen hemel en aarde.

Herman Slurink