Galerie de natuur: schetsen van een mysterieuze ijsmeester

Vanmorgen was ik vroeg op pad met een hoopvolle missie. Jarenlange ervaring en een zekere intuïtie voor wat ik verwachtte aan te treffen leidde me naar de uiterwaarden. In vergelijk met vorig jaar is er amper water, maar voldoende om op ontdekkingsreis te gaan naar een bijzonder natuurfenomeen. Althans, voor wie het wil zien.

Het heeft een paar graden gevroren en de lucht is kraakhelder. De zon klimt net boven de horizon en spreidt een warmend licht over de weidevelden. Deze laten een lichte damp los net als mijn adem. Zwartewaterland ontwaakt. Een dun vliesje ijs bedekt de laagjes water die her en der als ondiepe meren aan het landschap een fraaie invulling geven.

Over de dijk loop ik richting Zwartewater en zoek naar de randen waar net iets meer water de uiterwaarden is binnen gelopen. Wanneer het peil zakt vormen zich flinterdunne schotsen op de grens van water en land.

Met dat ik de oever nader begint mijn hart sneller te kloppen en loopt de spanning op. Met het klimmen van de zon stijgt de temperatuur en kan alles zo maar verdwenen zijn. Dit is niet het geval. Prachtige miniatuur landschappen vormen zich en gaandeweg bevind ik mij in één van de wonderlijkste galerieën van de verbeelding.

Alsof een kosmische sluier opzij wordt geschoven en je een andere wereld binnen stapt. De meest sprookjesachtige landschappen liggen als miniaturen voor je voeten. Aquarellen en schetsen ontstaan door een onzichtbare hand.

Ruim twee uur lang zoek en vind ik: Kustlandschappen alsof ze vanuit een satelliet zijn waargenomen, vlinders, een bellenblazer, zeehonden, nonnen, vissen, zwammen, kosmische dieptes en een schepping in wording, mythische dieren en meer fantasierijke figuren. Een impressie.

De schildering boven dit artikel vind ik wel de meest mythische prent. Denk erbij wat je denken wilt, ik word er in ieder geval gelukkig van. We leven in een prachtig landschap en schoonheid vind je op de vierkante centimeter.

Herman Slurink