Moerasmeermin

Ieder jaar weer breng ik graag wat tijd door met mijn tweede liefde die zich verborgen houdt in het moeras. Het is rond deze dagen dat zij zich weer in haar volle glorie laat zien en mijn hoofd op hol brengt. Haar levensweg is voor mij een krachtige metafoor om de hoop op een vredige toekomst niet te verliezen, hoe barbaars de gebeurtenissen die telkens weer plaatsvinden ook zijn. Hoe moeilijk het ook is voor mensen om eenvoudigweg naast elkaar te leven. Zwijgen lijkt op wegkijken, maar dat is het zeker niet. Het is de onmacht die je kwelt, de onmacht tegenover de overweldigende macht van de tegenkrachten. Wat biedt hoop.

De natuur leert mij anders te kijken. Temidden van al die misère is er die ononderbroken aanwezigheid van schoonheid op de vierkante centimeter voor wie het wil zien. De glinstering in de dauwdruppel, de ochtendnevel boven het weideveld. Daar in door te dringen, de diepte daarvan waar te nemen, werkt helend. Het geeft energie en vertrouwen dat de grootsheid niet te vinden is in wapengekletter en heldenstatus, maar juist in die wonderlijke processen die zich iedere dag en iedere minuut voor onze ogen ontvouwen. Hoe vanuit het diepste donker het wonderlijke schone zich in alle pracht openbaart. Hierin gaat een diepe betekenis schuil die ieder voor zichzelf mag invullen.

Lofzang op de Waterlelie

Alleen al het weten
dat ergens — diep —
het schone zich roert,
is genoeg
om een leven lang
te dwalen in verlangen.

En soms, heel even,
spreidt zij haar ziel —
een witte open hand —
boven het duister,
licht uit modder geboren.
Als in een sprookjeswereld
als een Moerasmeermin.

Waterlelie, wonderkind van het moeras.
Zij rijst stilaan op uit drek en duisternis,
zoals de hoop vanuit een mensenziel,
een maagd in wit sluiergewaad
aanwezig leven, buiten de grenzen van tijd
Geen storm, geen stinkend water
houdt haar van bloei en licht,
zij opent zich naar boven
Naar het hemelsblauw
en brengt mijn ziel in evenwicht.

Herman Slurink