Dag 4 Nijmeegse Vierdaagse: Eens maar nooit weer?! (Column Enrico Kolk)

Vraag niet hoe ‘t kan… maar zo rond 16:15 uur vanmiddag is het zover: ik krijg een Vierdaagsekruisje. Daarmee staat onomstotelijk vast dat ik de 4 keer 50 kilometer heb uitgelopen. Daar ben ik nog steeds verbaasd over.

Het is al iets meer dan een jaar geleden dat ik opperde om de Nijmeegse Vierdaagse te gaan lopen. Wist ik veel waar we aan zouden beginnen. Het was maandag heel gezellig toen we in de auto naar Nijmegen vertrokken om ons in te schrijven. Dinsdagmorgen om 4:00 uur start het avontuur dan echt.

Strava geeft aan dat ik sindsdien 38 uur en 56 minuten aan beweegtijd gemaakt heb. Daar zitten de pauzes en dagelijks drie kwartier fietsen nog niet bij inbegrepen. Alleen daaraan is al te zien dat er een flinke strijd geleverd is. Maar wat daarachter schuilgaat aan pijn en moeite is nog niet eens zichtbaar.

De vraag of we volgend jaar op herhaling gaan, kwam al vaak. Ik moet er eerlijkgezegd niet aan denken. ‘Jezelf overwinnen’ wordt wel gezegd over de Nijmeegse Vierdaagse. Nou, ik heb inderdaad dingen gedaan waarvan ik niet vermoed had dat ik ze kon.

Ondanks de scheenbeenontsteking die woensdagmiddag al op kwam zetten, komt de finish vandaag dan toch in zicht. Met z’n drieën stappen we daar na een lange dag (meer dan 12 uur onderweg) over. En dan krijgen we het Vierdaagsekruisje: een bijzonder moment.

Nu tijd om te herstellen. Eerst maar flink uitrusten. Dit was eens maar nooit weer, hebben we de afgelopen dagen veelvuldig tegen elkaar gezegd. Ervaren Vierdaagselopers horen dat een beetje lachend aan: dat zeiden zij ook na hun eerste keer.

Voor wat het dan waard is: de komende 11 maanden doen we dit zeker niet nog een keer.