Een paradijs beschermd door steekmuggen en blinde dazen (column Herman Slurink)

Tussen water en wolken ligt een wereld die je pas ziet als je vertraagt. Ook moet je in ons stukje Nederland soms door muggen en blinde dazen heen kijken om het paradijs te zien – en dat is het waard.

De Indiase soefimeester Inayat Khan (1882-1927) zei eens:

“Hoe wijder onze blik, hoe geringer onze zorgen.
Richt je ogen naar de horizon
en je bent verlost van zorgen en beproevingen.”

Misschien heeft hij wel eens in een vroeg voorjaar onze streek bezocht.
Want wie hier rondkijkt, ziet telkens weer een nieuw schilderij.
Sloten en vaarten, in de zomer verscholen achter wuivend riet,
liggen in het voorjaar open in hun sierlijke bochten.
Zwanen drijven als witte schepen voorbij,
een roedel reeën verzamelt zich aan de einder,
een vlucht ganzen tekent pijlen in de lucht.
En dan dat meerstemmig vogelkoor,
de zon die langzaam achter de dijken zakt.
Magie, zomaar voor het oprapen.

Rond Zwartsluis nodigt de natuur uit tot dromen.
De seizoenen lijken elkaar te herhalen,
maar wie goed kijkt, ziet dat het nooit hetzelfde is.
Soms is het genoeg om de camera een klein stukje te kantelen
om een heel nieuw landschap te ontdekken.
Langs de waterkanten bloeien stille werelden
die we vaak achteloos voorbijlopen.
Een dode tak wordt in het laatste zonlicht een sprookjesfiguur,
een struik in de verte lijkt te dansen als een elf.

Wandelen, fietsen of varen door De Wieden, het Staphorsterveld, de Olde Maten en rond het Zwartemeer is opgaan in de elementen.
Hier is het eigenlijk altijd lente.
Zelfs in de winter sluimert onder de aarde al het begin van een nieuwe bloei.
De natuur herinnert ons eraan dat ook in onszelf iets groeit en rijpt,
onzichtbaar, tot de tijd daar is om te bloeien.

Afgelopen week ging ik vroeg op pad,
op zoek naar overhangende bloemen boven het stille water.
In de weerspiegeling mengen wolken zich met bloemen
en daalt de hemel neer op aarde.
Zelfs uitgebloeide planten zijn prachtig:
hun afscheid kleurt in warme tinten.

Maar de schoonheid heeft haar prijs.
De blinde dazen vinden je sneller dan je kunt scherpstellen
en zwermen steekmuggen houden je constant in beweging.
Het kost moeite om de camera stil te houden,

maar misschien is dat wel de afspraak hier:
dit paradijs laat zich niet achteloos plukken.
Wie het wil zien, moet er wat voor over hebben.
En juist daardoor weet je dat je leeft en wat vrij zijn is.

“Iemand zonder fantasie,
staat met beide benen op de aarde.
Hij heeft geen vleugels,
hij kan niet vliegen.”

Herman Slurink