Kristan strijdend ten onder met Nederlands frisbeeteam

Maandagochtend 10.30 Nederlandse tijd. Met een bak koffie en een flinke plak chocoladecake zit ik vol verwachting achter mijn laptop. De livestream tikt de laatste seconden weg en dan… Ja, ze gaan beginnen! Het is tijd voor de eerste WU23 frisbeewedstrijd van Nederland. Tegenstander: Denemarken.

De regen tikt gestaag op mijn dakraam, maar het weer in Londen is niet veel beter. Het is al even deprimerend als de akelig lege tribunes, die als kale reuzen afsteken tegen een grauwe lucht. Waar zijn de Nederlandse supporters om ‘onze’ jongens aan te moedigen? Waar klinkt het aanmoedigende gejuich van oranje uitgedoste fans? Volgens mij verdient deze sport meer dan deze handvol toekijkende familieleden, maar helaas. Ze zullen het moeten doen met de vierhonderd belangstellenden die thuis aan het scherm gekluisterd zitten.

In een poule met de USA, Engeland, Colombia en Denemarken, heeft Nederland het niet getroffen. Desalniettemin strijdt het team als een eenheid. In een snel bewegende meute ontwaar ik onze Sluziger Kristan met rugnummer 69, een grijze pet achterstevoren op zijn hoofd. Helaas blijkt Denemarken aanvallend sterker en laten ze ook in de verdediging weinig steken vallen. Het wordt 1-0, 2-0, 3-0, 4-0… Tenenkrommend zie ik Nederland naar mogelijkheden zoeken.

Even later volgt een time-out, waarin de allesbehalve enthousiaste commentatoren plotseling tot leven komen. Tot mijn grote verbazing discussiëren ze over welke speler het mooiste kapsel heeft. Onwillekeurig moet ik denken aan Christiano Ronaldo. Zouden die frisbeeërs ook zulke ijdeltuiten zijn? In de Engelstalige chat naast de livestream doen ze lekker mee. Er wordt bijvoorbeeld gesproken over ’the blond god’ en ook dreadlocks blijken ze bijzonder fraai te vinden. Wat het met frisbee te maken heeft weet ik niet, maar blijkbaar geldt ook hier: als je haar maar goed zit. Dan wordt het spel hervat.

Denemarken mag dan duidelijk de bovenliggende partij zijn, wel ben ik getuige van een mooi schouwspel. Ondanks de aanwezige wind wordt de frisbee telkens weer soepel naar een medespeler gespeeld. Met een enorme snoekduik zie ik een Deense cutter een prachtig punt binnenslepen. Het is het resultaat van een knap staaltje inschattingswerk, waar voetballend Nederland nog een hoop van kan leren. Eindelijk weet ook Nederland dan een punt binnen te slepen: 9-1. Een sprankje hoop laait op. Misschien als ze wat meer aangemoedigd zouden worden…?

Ik kan het niet uitstaan dat deze spelers notabene op een WK voor een lege tribune moeten spelen, terwijl bezoekers wel in grote getale toestromen bij sporten waar alles lang niet zo eerlijk verloopt als bij ultimate frisbee. Dus draag ik koppig mijn steentje bij in de bijbehorende chat. Ik kan zo snel niet op een fatsoenlijke vertaling van ‘Geef ze van katoen’ komen, dus laat ik het maar bij: ‘Come on Kristan!’ Ik krijg wat bijval van landgenoten en een verdwaalde fan uit Verweggistan, maar helaas mag het niet baten. Na 82 minuten en 21 seconden is Nederland in de pan gehakt met 17-2.